"Adım adım yürüsün zaman. Sayfalar aksın zamanla birlikte. Küçük ayaklar büyük ayak izlerinin üzerine basıp güçlensin. Çimenler bayram etsin sokak köpeklerinin adımlarıyla dövüldükçe. Ağaçlar selam dursun bize. Gözlerini diksin sincaplar. Elleri kirli, pasaklı oğlan çocuğu yol üstünde gördüğü toprağı eşelesin. Ablası babetleri kirlendi diye titizlensin. Bir baba ne bulduysa getirsin piknik örtüsüne yığıversin. Küçük kız solucanların peşine takılır sonra. Annesine sorar; "Neden ayakları yok bunların?"..."
Sana böyle güzel cümlelerle haydi aile olalım demek isterdim. Ama ben adım adım... Savrulalım diyorum. Belki hep savruk olduğumdan. Direncimin zayıflığından savrulmanın rahatlığına sığınıyorum. Hiçbir şey demiyorum bu nedenle. Hem sana hem de kendime tek bir söz etmiyorum. Olur da büyüsü bozulur diye. Savruluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder