Tepenin Ardından

Fotoğraf: Ara Güler

Bugün Zehra'yı seyrettim ufak bir tepenin ardından. Ayağında yanları açılmış eski ayakkabısı, omuzlarında iki güğüm su. Mahalleye şebeke suyu gelmediğinden taşımak zorunda her sabah. 

Ezanla uyanır Zehra. Babasının abdest suyunu ısıtır ocakta. Sıra kendine gelmez ama bir türlü. Önce anası sonra kardeşleri... Tek tek hepsinin elini yüzünü yıkamasını bekler. Ardından herkes ortalıktan kaybolur öyle yıkar o ellerini. Sessiz sakin suyun damlalarını; yüzüne, eline dokunuşunu hisseder. Suyla beraber akar bazen. Yolun sonu nereye varacak bilmeden kapılıverir. Sonra giyinir. 

Koşarak okula gelir her sabah. Okulda sırasından hiç kalkmaz. Ben giderim. Zehra'nın yanına ilişirim. Bazen saçlarını çekerim. İki yandan örülmüştür genellikle. Bazen at kuyruğu yapar. Sınıfın saçları en parlak kızıdır o. Konuşmak istediğim zaman çok umursamaz beni. Bugüne kadar hiç cevap vermedi. İşte o zaman ben de saçını çekmek zorunda kalırım. 

Ben kaçarım. Zehra kovalar beni. Okul çıkışı şansım yaver giderse gülümser bana. Daha da şanslıysam gelip çimdik atar. Sonra koşa koşa evine giden yokuşu iner. Etekleri havalanacak olursa eliyle tutar. Sabah olur. Zehra usul usul yeniden çıkar evinden.