Güven, çaba, istekler, borçluluk duygusu, empati birer birer boynumuzdaki iletişim kolyesine asılmış öylece duruyor. Ben adımlarımı attıkça boncuklar birbirine çarpıyor ses çıkartıyor, tanıdık tanımadık kim varsa çevrede bakıyorlar bana. "Acaba bu ses nereden geliyor?" Bazı durumlarda anlıyoruz ki sadece dozunda kurulan empati fayda verebilir. Boncukları fazla kaçırınca sevdiklerimiz tarafından yanlış da anlaşılabiliyoruz.
Şehre tam da büyücüler dadanmışken bütün bunların daha da göze çarpan ayrıntılar olduğunu görüyoruz. Çünkü büyü tutmayan bir şehrin göbeğinde büyü kazanları kaynatılıyor. Biz kent sakinleri de sükunetimizin yerini alan tedirginliğe teslim oluyoruz sanki yavaş yavaş... Yutacak mı bu dumanlar bizi? Yoksa şöyle bir içimize çekip sonra kurtulacak mıyız topyekûn? Cadılar kazana atacak ot bulamayınca büyücüler başı, papazlar papazı da eriyip gidecek mi? Sokaklarda gülücük saçan çiçekçilerin bugünlerde somurttuğunu görüyorum da acaba neden böyleyiz son günlerde? Hepimizin birden moralsiz olmasını dolunaya bağlayıp suçu da ona mı yüklesek? Astrologların en güzel yalanlarından biri de belki bu dolunay mitidir.
Bu şehri de seni de seviyorum anacım, sen üzülme diye saklamaya çalıştığım şeyler en çok bana zarar veriyor. Belki uzun vadede bir intihar planı yapıyorum gizlice şimdilerde İstanbul'un intihara koşması gibi ama öte yandan da hayata tutunacak irice bir dalım var. Belki birden fazla... Şimdi boynumda asılı duran kolyeye bakıyorum, incik boncuk dolu bir ağırlık... Bu girdabın ortasında, kentle beraber yok olmaya doğru ilerliyoruz hep beraber. Ya şehrin sınır boylarına dizilmiş düşman zırhlılarına çelme takacağız ya da kurşunlar gelip bulacak bizleri. Ben kazanın içine büyü bozum harekatı düzenlemeyi kuruyorum ama nasıl? Şehrin göbeğinde derin bir nefes alıp otobüs duraklarına yürüyorum. Bu şehir girdap mıdır değil midir artık sorgulamasam daha iyi olacak, hem zaten bu sokaklar benden ayrı bir yerde olmasa gerek, yani eğer girdapsa ben de girdabın kendisiyim demektir, zaten ikimizin de damarlarında zehir akıyor zaman zaman. Hele son zamanlarda yani özellikle son zamanlarda. Ben ve annem arasında da pek fark yok, tamam o kendini zehirlemez ama İstanbul annedir, bağrına basar, arada tokat çaksa da.
